«Κι αν κάποιοι φύγαν απ’ τη ζωή σου, σε βλέπουν απ’ το κλαμπ του παραδείσου…» Γιατί, βλέπετε, η ΑΕΛ έχει το θλιβερό προνόμιο να βλέπει τη μεγάλη βυσσινί οικογένεια της να μεγαλώνει όχι μόνο στη γη, αλλά και στον παράδεισο… Είναι μια ξεχωριστή ενότητα στην ιστορία της ΑΕΛ αυτή, που καλύτερα δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί από το γνωστό οπαδικό σύνθημα που φέρνει πάντα ρίγη ανατριχίλας και αναπόφευκτη συγκίνηση. Άνθρωποι που τίμησαν τη βυσσινί φανέλα και έφυγαν τόσο ξαφνικά από τη ζωή έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές και τη μνήμη όλων μας.
Πρώτο μέλος στο κλαμπ του παραδείσου έγινε ο Θόδωρος Πασσιάς, το 1965, μόλις ένα χρόνο μετά από την ίδρυση της ΑΕΛ. Ένας τραυματισμός σε προπόνηση της ομάδας και μια εσωτερική αιμορραγία που δεν διαγνώστηκε εγκαίρως έκοψαν νωρίς το νήμα της ζωής σε έναν φέρελπι γκολκίπερ της νεοσύστατης τότε ομάδας. Ήταν μόλις 18 ετών…
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1979 ολόκληρη η ποδοσφαιρική Ελλάδα και όχι μόνο η Λάρισα, θρηνούσε τον χαμό των δύο Δημήτρηδων. Κουκουλίτσιος και Μουσιάρης, 19 και 20 ετών αντίστοιχα, «έφυγαν» σε μια μοιραία στροφή στο 111ο χιλιόμετρο Εθνικής οδού Αθηνών-Λάμίας στο ύψος του Κάστρου Βοιωτίας. Διεθνείς με την Εθνική Ελπίδων, μετέβαιναν οδικώς στην Αθήνα για να ενσωματωθούν με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που έδινε αγώνα στην Οδησσό με τη Σοβιετική Ένωση. Συνεπιβάτης τους ο Γιάννης Βαλαώρας, που επέζησε κι αργότερα μεγαλούργησε με τη φανέλα της ΑΕΛ. Δημήτρης Κουκουλίτσιος και Δημήτρης Μουσιάρης, δύο αυθεντικά όσο και σπάνια ταλέντα που όλη η Ελλάδα μιλούσε για τις τεράστιες δυνατότητές τους, ήδη βασικά στελέχη της ΑΕΛ η οποία ένα χρόνο πριν είχε επιστρέψει στην Α’ Εθνική, άφησαν πίσω τους ανεκπλήρωτα όνειρα, τεράστιες προσδοκίες και την απορία σε όλους μας πόσο μεγαλύτερη ομάδα θα είχε γίνει η χρυσή ΑΕΛ των 80ς αν μπορούσε να τους έχει στη σύνθεσή της…
Ο Ανδρέας Ζέρμας, αποτέλεσε μέλος της ΑΕΛ την τριετία 1990-93, αλλά ατύχησε να πέσει πάνω στη συγκυρία της σταδιακής φθοράς που έμελλε λίγα χρόνια αργότερα – το 1996 – να φέρει την ομάδα στη Β’ Εθνική. Σκοτώθηκε σε τροχαίο σε ηλικία 25 ετών, στις 6/10/1996 στην Εθνική οδό Ελασσόνας-Τυρνάβου, καθώς επέστρεφε από αγώνα του Δαμασιακού, ομάδα της γενέτειράς του στην οποία αγωνιζόταν την περίοδο εκείνη.
Το 1997 ήταν μια μαύρη χρονιά για την ΑΕΛ, που έχασε δύο εκλεκτά της στελέχη. Στις 8/3/1997 έφυγε από τη ζωή σε τροχαίο ατύχημα έξω από τη Λάρισα ο Λευτέρης Μήλος, βορειοηπειρώτης στην καταγωγή, μεσοεπιθετικός με σπάνια ικανότητα και αξιοζήλευτη διεισδυτική ικανότητα. Φόρεσε για 5 χρόνια τη φανέλα της ΑΕΛ (1991-96) και την περίοδο εκείνη διαπραγματευόταν την επιστροφή του στην ομάδα μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τον Ηρακλή. Στα 31 του…
Όμως, το πιο μεγάλο σοκ ήρθε το βροχερό απόγευμα της 13ης Σεπτεμβρίου του 1997 όταν λίγο μετά τη Γιάννουλη «έφυγε» σε τροχαίο δυστύχημα ο Γιώργος Μητσιμπόνας. Ιστορικός αρχηγός, μέλος της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του ’80, χρυσός σκόρερ του γκολ που χάρισε στην ομάδα μας το πρωτάθλημα του ’88, διεθνής, μα πάνω απ’ όλα ενσάρκωση της ποδοσφαιρικής επανάστασης που εξέφραζε η ΑΕΛ εκείνα τα χρόνια και πρότυπο ηγέτη που παρέμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων, αφήνοντας παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Συνολικά φόρεσε τη φανέλα με το άλογο στο στήθος για 10 σεζόν (1981-89 & 94-96). Ήταν 35 ετών και την τελευταία περίοδο της ζωής του αγωνιζόταν στην ΑΕΤ.
Το κλαμπ του παραδείσου άνοιξε 12 χρόνια αργότερα για να υποδεχτεί τον Αντόνιο Ντε Νίγκρις. Τα ξημερώματα της 16ης Νοεμβρίου του 2009 ο «Τάνο» έσβησε ξαφνικά προδομένος από την καρδιά του στο σπίτι του στη Νίκαια Λάρισας. Ήταν μόλις 31. Ο θάνατος του Μεξικάνου φορ έκανε τον γύρο του κόσμου, καθώς ήταν διεθνής με την Εθνική ομάδα της χώρας του και κουβαλούσε μια αξιοπρόσεκτη καριέρα σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική. Ο Αντόνιο ήταν μόλις τρεις μήνες στην ΑΕΛ, αλλά είχε προλάβει να κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές όλων μας…
Τελευταία είσοδος, αυτή του Παναγιώτη Μπαχράμη. Στις 13 Αυγούστου του 2010, στην αγαπημένη του θάλασσα, χτυπήθηκε θανάσιμα από σκάφος. Δεν ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ εκείνη την εποχή. Όμως, η πρότερη τετραετής θητεία του στην ΑΕΛ (2004-08), η ευθύτητα του χαρακτήρα του, το ήθος και η ακεραιότητά του μας έδωσαν το δικαίωμα να τον θεωρούμε πάντα μέλος της μεγάλης βυσσινί οικογένειας. Ήταν μόλις 34 ετών…
