Στην πρώτη χρονιά μετά από την επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία η ΑΕΛ έκανε το «μπαμ» φέρνοντας το καλοκαίρι του 2005 στον κάμπο κατευθείαν από τα αγγλικά γήπεδα τον πρωταθλητή Ευρώπης 2004 και άλλοτε αρχηγό της Εθνικής μας, Νίκο Νταμπίζα. Μια κίνηση που θωράκισε αγωνιστικά τους «βυσσινί» στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα ότι η ΑΕΛ δεν επέστρεψε στην Α’ Εθνική απλά για να παραμείνει, αλλά για να πρωταγωνιστήσει.
Μαζί με την ΑΕΛ επέστρεψε στα μεγάλα σαλόνια και ο κόσμος της δίνοντας εντυπωσιακό «παρών» με εκδρομές που θαύμασε ολόκληρη η Ελλάδα. Τούμπα, Καυτανζόγλειο, Παγκρήτιο. Άνετη παραμονή, 8η θέση και ευρωπαϊκή ευκαιρία μέσω Ιντερτότο, εκμεταλλευόμενη την αδυναμία του ΠΑΟΚ να εκπληρώσει τα κριτήρια της UEFA.
Ευρωπαϊκή επιστροφή με τις δύο αναμετρήσεις κόντρα στην τουρκική Καϊσερισπόρ να μην φέρνουν την πολυπόθητη πρόκριση στο Κύπελλο UEFA (ισοπαλία 0-0 εντός, ήττα 2-0 στην Καισαρεία), αλλά να αποτελούν τον οιωνό της μεγάλης ευρωπαϊκής επιστροφής, που επρόκειτο να ολοκληρωθεί έναν χρόνο αργότερα.
Η σεζόν 2006-07 ήταν μια από τις πλέον επιτυχημένες, αλλά ταυτόχρονα μια από τις πλέον αντιφατικές στη σύγχρονη ιστορία της. Από τη μία η ΑΕΛ ανέβαινε στον θρόνο της Κυπελλούχου Ελλάδος, κι από την άλλη φλέρταρε με τον υποβιβασμό, κατορθώνοντας τελικά να εξασφαλίσει την σωτηρία στην τελευταία αγωνιστική.
Κύπελλο ξανά στην Πηνειό
Η 5η Μαϊου του 2007 είναι πλέον το νέο ορόσημο στην ιστορία της ΑΕΛ. Ο Γιώργος Δώνης και οι παίκτες του έφεραν το «Κύπελλο ξανά στον Πηνειό» μετά από 22 ολόκληρα χρόνια, δημιουργώντας ένα νέο σημείο αναφοράς στη λαμπρή πορεία της ομάδας που αποτελεί το οριστικό πιστοποιητικό ότι η ΑΕΛ επέστρεψε στην ελίτ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κύπελλο το 1985, Πρωτάθλημα το 1988, Κύπελλο ξανά το 2007 με τον MVP Νίκο Νταμπίζα και τον συναρχηγό, Ζήση Ζιάγκα να σηκώνουν μαζί το 3ο μεγάλο τρόπαιο στην ιστορία της ομάδας. Με το 2-1 επί του Παναθηναϊκό στον τελικό του Πανθεσσαλικού Σταδίου, η ΑΕΛ εξασφάλισε εκτός όλων των άλλων την ευρωπαϊκή συμμετοχή για 2η συνεχή χρονιά, αυτή τη φορά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο Γιόζεφ Κόζλεϊ και ο Ανρί Αντσουέ, πήραν τη σκυτάλη από τους Ζιώγα, Κμίετσικ και Βαλαώρα, υπογράφοντας με δικά τους γκολ – που είχαν ωστόσο, τη σφραγίδα του δημιουργού Γιώργου Φωτάκη – αυτή τη νέα «χρυσή» σελίδα.
Ο Σλοβάκος επιθετικός άνοιξε το σκορ μόλις στο 3ο λεπτό με κεφαλιά μετά από εκτέλεση φάουλ του Καλαματιανού μέσου, ο Παπαδόπουλος ισοφάρισε με πέναλτι που κέρδισε από τον Φέρστερ και εκτέλεσε εύστοχα στο 44ο, όμως, ο Αντσουέ ήταν ο παίκτης που έκρινε τον τελικό. Στο 83ο λεπτό το «Βέλος της Γκαμπόν» ξεχύθηκε στην αντεπίθεση μετά από υποδειγματική βαθιά μπαλιά του Φωτάκη και κεραυνοβόλησε τον Εμπέντε, γράφοντας το 2-1 που έμελλε να είναι και το τελικό σκορ. Το σφύριγμα της λήξης του Κύρου Βασσάρα βρήκε τους περισσότερους από 10.000 φίλους της ΑΕΛ εκστασιασμένους να τραγουδούν «γιατί έχουμε χάσει το μυαλό μας, αυτό το Κύπελλο είναι δικό μας», δίνοντας το έναυσμα για έξαλλους πανηγυρισμούς. Η γιορτή ξεκίνησε στο Πανθεσσαλικό με την απονομή του βαρύτιμου τροπαίου, συνεχίστηκε στο Αλκαζάρ που άνοιξε τις πύλες του για να υποδεχτεί του Κυπελλούχους και ολοκληρώθηκε στην Κεντρική Πλατεία της Λάρισας λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
ΑΕΛ (Δώνης): Κοτσόλης, Γκαλίτσιος, Βενετίδης, Νταμπίζας, Φέρστερ, Μπασιλά, Κλέϊτον (85’ Βάλλας), Διγκόζης, Αλωνεύτης (74’ Καλαντζής), Φωτάκης, Κόζλεϊ (60’ Αντσουέ).
Παναθηναϊκός (Μουνιόθ): Εμπέντε, Βύντρα, Νίλσον (84 Σέριτς), Γκούμας, Μόρις, Λεοντίου, Τζιόλης (85 Μπίστσαν), Νίνης (73 Ρομέρο), Ιβανσιτς, Παπαδόπουλος, Μάντζιος.
Μια εβδομάδα αργότερα οι «βυσσινί» έκαναν τη διαδρομή Παράδεισος-Κόλαση και ξανά Παράδεισος μέσα σε ένα 90λεπτο για να εξασφαλίσουν στο 83ο λεπτό την πολυπόθητη νίκη με 2-1 μέσα στην Καλαμαριά απέναντι στον τοπικό Απόλλωνα, έχοντας στο πλευρό τους τη συγκλονιστική συμπαράσταση περισσότερων από 3.000 φίλων τους και βάζοντας «χάπι εντ» σε μια δύσκολη, όσο και επιτυχημένη χρονιά.
Το ευρωπαϊκό όνειρο
Η νέα σεζόν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Η ΑΕΛ ως Κυπελλούχος Ελλάδος εκπροσωπεί την χώρα μας στο Κύπελλο UEFA και η κλήρωση φέρνει τον τεχνικό ηγέτη της, Γιώργο Δώνη, αντιμέτωπο με την ομάδα στην οποία ξεκίνησε τη διεθνή ποδοσφαιρική του καριέρα, την αγγλική Μπλάκμπερν Ρόβερς.
Η ΑΕΛ μπαίνει στο α’ προκριματικό γύρο ως το προφανές αουτσάιντερ, όμως, το απόγευμα της 20ης Σεπτεμβρίου του 2007 στο Πανθεσσαλικό – αφού το Αλκαζάρ δεν πληροί τις προδιαγραφές της UEFA – ανατρέπει άρδην τα δεδομένα: 2-0 στο πρώτο ματς, ήττα 2-1 στον επαναληπτικό του «Ίγουντ Παρκ» και περήφανη πρόκριση στη φάση των ομίλων για την οποία μιλάει όλη η Ευρώπη.
Στους «32» η ΑΕΛ αντιμετώπισε πανίσχυρες ομάδες όπως η Έβερτον με τη μεγάλη παράδοση στην Πρέμιερσιπ, η ανερχόμενη Άλκμααρ, η γερμανική Νυρεμβέργη και η μετέπειτα Κυπελλούχος UEFA πανίσχυρη ρωσική Ζενίτ. Βαθμό δεν κατάφερε μαζέψει στους τέσσερις αγώνες, αλλά κέρδισε τον σεβασμό που επιβεβαιώθηκε δια στόματος σπουδαίων Ευρωπαίων προπονητών, τους οποίους η ΑΕΛ βρήκε απέναντί της σε αυτή τη διαδρομή όπως ο Λουίς Φαν Χάαλ και ο Ντικ Άντβοκαατ.
Απελευθερωμένη από το βάρος των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων και με τις προσθήκες παικτών παγκόσμιας κλάσης στην επιθετική της γραμμή – Μάτσεϊ Ζουράφσκι και Τουμέρ Μετίν – η ΑΕΛ κάνει πορεία πρωταθλητισμού στον β’ γύρο της Superleague και για ένα γκολ χάνει στην ισοβαθμία με τον Πανιώνιο την 5η θέση που οδηγεί στα πλέι οφ. Ένας γλυκόπικρος επίλογος σε μια από τις πιο επιτυχημένες σεζόν της ιστορίας της.
Επιβεβαιώνοντας τα διαρκώς ανοδικά βήματά της σε όλα τα επίπεδα η ΑΕΛ καταγράφει το 2008-09 μια από τις πιο επιτυχημένες χρονιές στην ιστορία της. Παραμένοντας επί 13 σερί αγώνες αήττητη τερματίζει στην 5η θέση της Super League, εξασφαλίζει την είσοδό της στα πλέι οφ και την ευρωπαϊκή έξοδο (στο UEFA EUROPA LEAGUE) για 3η φορά τα τελευταία 4 χρόνια και για μόλις 3η φορά στην ιστορία της μέσω πρωταθλήματος. Είναι μια χρονιά στην οποία η ΑΕΛ – εκτός των άλλων – κατέρριψε δυο παραδόσεις κερδίζοντας στο Καυτανζόγλειο τον Ηρακλή για πρώτη φορά μετά από το 1982 και τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» μετά από 26 χρόνια.
Η κάθοδος
Από το σημείο εκείνο κι έπειτα ξεκίνησε η καθοδική πορεία, η οποία δύο χρόνια αργότερα επρόκειτο να φέρει ξανά την ΑΕΛ στη δεύτερη κατηγορία. Στοίχισαν οι λαθεμένες εκτιμήσεις και αποφάσεις αναφορικά με τη στελέχωση του ρόστερ, η αποχώρηση ποδοσφαιριστών που παρείχαν την εγγύηση ενός αξιόλογου και σιχυρού αγωνιστικού κορμού, αλλά πολύ περισσότερο καθοριστικό υπήρξε το ανελέητο κυνηγητό της ομάδας στο κομμάτι της διαιτησίας.
Ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός από την αδύναμη ισλανδική KR εξαιτίας – κυρίως – του λειψού ρόστερ, το καλοκαίρι του 2009 έφερε τα πρώτα σύννεφα. Ο αδόκητος χαμός του Μεξικανού φορ Αντόνιο Ντε Νίγκρις στις 16 Νοεμβρίου σημάδεψε με ανεξίτηλα μαύρα γράμματα εκείνη την περίοδο, στην οποία η ΑΕΛ κατάφερε να κρατήσει την θέση της στην κατηγορία την προτελευταία αγωνιστική, με αλλαγή προπονητή (ο Γιάννης Παπακώστας στη θέση του Μαρίνου Ουζουνίδη) και 5 νίκες στους τελευταίους 7 αγώνες του πρωταθλήματος.
Η προοπτική της εισόδου στο νέο γήπεδο (το AEL FC ARENA) και η αίσθηση ότι το παρολίγον πάθημα της προηγούμενης σεζόν είχε γίνει μάθημα, δημιούργησαν τις προσδοκίες για σπουδαία πράγματα τη σεζόν 2010-11, που συνοδεύτηκαν και από μεγάλες επενδύσεις στο αγωνιστικό τμήμα.
Η μετάβαση από το ιστορικό Στάδιο Αλκαζάρ στην νεόδμητη και υπερσύγχρονη AEL FC ARENA στα τέλη Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου του 2010 δεν έγινε με τρόπο που όλοι προσδοκούσαν και ονειρεύονταν. Δύο ήττες κόντρα σε Πανιώνιο (0-1) και ΠΑΟΚ (1-2) χάλασαν τη γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά ήταν η σκιά της διαιτησίας που προδιέγραφε ένα ζοφερό μέλλον.
Αδικημένοι κατάφωρα σε περισσότερους από μισούς αγώνες του πρωταθλήματος με καταλυτικές αποφάσεις που διαμόρφωσαν σκορ και αποτελέσματα, η ΑΕΛ έδωσε έναν άνισο αγώνα μέχρι το τέλος – αλλάζοντας προπονητή και προσπαθώντας να ενισχύσει το ρόστερ της – αλλά τελικά λύγισε. Κανείς στο ξεκίνημα εκείνης της χρονιάς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η ΑΕΛ με νέο γήπεδο και ρόστερ αστέρων (Νταμπίζας, Βενετίδης, Κουζάν, Κανόμπιο, Μετίν, Ταυλαρίδης) θα τερμάτιζε στην προτελευταία θέση. Όμως, η σκληρή πραγματικότητα υποχρέωνε τους «βυσσινί» σε ένα νέο Γολγοθά, για τον οποίο δεν ήταν υπεύθυνη μόνο η ίδια.
Η αποκάλυψη του σκανδάλου των στημένων αγώνων στις αρχές καλοκαιριού του 2011 αποτέλεσε μόνο ηθική δικαίωση για την ΑΕΛ και τίποτε περισσότερο. Μετά από ένα μπαράζ απροκάλυπτων και σκανδαλωδών αποφάσεων από τα όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου με επιλεκτική εφαρμογή κανονισμών που ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο, η ομάδα – για ακόμη μία φορά αδικημένη – παρέμεινε στη Football League, ενώ η στοιχειώδης αίσθηση επιβολής δικαίου επέβαλλε τουλάχιστον την παραμονή της στη μεγάλη κατηγορία…
Μετά από 2 άγονα χρόνια (2011-13) στη Football League κι ενώ οι μεγάλες προσπάθειες για επιστροφή στη Super League δεν τελεσφόρησαν, η συσσώρευση χρεών υπέδειξε ουσιαστικά ως λύση-μονόδρομο τον εθελούσιο υποβιβασμό στη Γ’ Εθνική και την επανεκκίνηση, σε όλα τα επίπεδα…
